Έτσι κι εγώ, τον τελευταίο καιρό αρχίζω και νιώθω τις στερήσεις όχι μιας δίαιτας ολιγοθερμιδικής, αλλά μιας διατροφής που βασίζεται στην διαστροφική εξορία μας από την εστίαση.
Για μένα το φαγητό είναι η παράσταση στην οποία συμμετέχουν εκλεκτοί συνάδελφοι κι εγώ οφείλω να τους τιμήσω με την παρουσία μου, να χειροκροτήσω τον τρόπο που προσεγγίζουν την αγάπη που συμμεριζόμαστε.
Είναι η υπέρτατη ικανοποίηση, η βόλτα που ταξιδεύει το μυαλό μου. Κάθε μπουκιά και κάθε γουλιά, κάθε κίνηση προσέγγισης του σερβιτόρου ή κάθε θεατρικότητα έκφρασης του οινοχόου.

Ας μην μακρηγορώ, τα δικά μου θέλω και οι δικές μου συνήθειες, ας θυσιαστούν στο βωμό του πρέπει. Δεν έγινε και κάτι… Σε λίγο καιρό θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα.
Μέχρι τότε όμως, ας κάνουμε μια στάση κ ας αναλογιστούμε τις στιγμές που λησμονούμε έτσι ώστε να δυναμώσουμε την κορύφωση που θα φέρει το αύριο.